Karabagh – Artsaj

Alin Demirdjian
(Argentina)

Cuatro dias en Karabagh y mi Corazon ya no es el mismo… ¿Que puedo decir? ¿Como puedo expresar tantos sentimientos?

Desde que me subi al marshutka en Yerevan, el camino hacia Artsaj me fue envolviendo y me fue llenando de sensaciones tan intensas que no las puedo expresar… son cosas que solamente se sienten en el medio del pecho, y te hacen suspirar…

Cuatro dias rodeada de aquellas majestuosas montañas, y rodeada de tanta historia; la historia de nuestro pueblo armenio. Que interesante e intesa es nuestra historia, no? Desde que fui a Karabagh no puedo dejar de pensar… ¡Que especial es ser un armenio de la diaspora (un spiurkahay)… porque tenemos doble nacionalidad, y podemos sentir amor por dos paises y dos culturas diferentes… ¡Que emocionante es haber crecido toda mi vida en Argentina, pero siempre rodeada de la cultura Armenia, y ahora estoy aca, en Hayasdan!!

Y cuando fui a Karabagh ese sentimiento se intensifico aun mas… ¡Cuanta historia guardan aquellas inmensas montañas! … ¡Que lindo saber y entender que, a pesar de tantas dificultades, guerras y castigos, nuestra cultura y nuestro amor por la patria sigue vivo e intacto! … y todo gracias a la gente, al pueblo que nunca se dejo vencer: “EL PUEBLO UNIDO JAMAS SERA VENCIDO”.

¿Que puedo decir de Shushi? Tantas cosas y recuerdos que quedaran dentro de mi memoria y de mi Corazon por siempre…

Gracias a Saro, que me contagio un poco de su gran “patriotismo”, de su amor por Karabagh y de sus ideales.

Y gracias a Achod, un enamorado del sol y las montañas, que me supo transmitir su amor por la tierra y la gente que vive sobre ella. Junto con el recorri la Hermosa Shushi, un poquito de la ciudad de Stepanakert, y tambien fuimos a Amaras, que en español significa “g@ sires”… que lindo nombre, no??

Amaras… su iglesia y las ruinas del primer colegio en donde se enseño el abecedario armenio de Mesrob Mashdots… ¡Que importante poder conservar nuestro idioma, nuestro abecedario, nuestra religion y toda nuestra cultura!

En fin, ESTOY FELIZ =) … Karabagh, Shushi, la gente que conoci, las montañas y el intenso silencio, me hicieron recordar una vez mas que yo, Alin Demirdjian, soy Armenia… y ahora, la sangre que corre por mis venas, esta mas viva que nunca…

Artsaj quedara por siempre en mi memoria, en mi alma y en mi piel… y estoy segura de que algun dia regresare.

———————————————————————————

Ալին Դեմերճյան
(Արգենտինա)

Չորս օր Ղարաբաղում և արդեն սիրտըս նույնը չէ: Ի՞նչ կարող եմ ըսել: Ի՞նչպես կարող եմ արտահայտել բոլոր զգացմունքներս: Սկսզբեն, երբ մարշուտկայի մեջ էի, ճանապարհը դեպի Ղարաբաղ ինձի ապաստան տվավ, և շատ ուժեղ զգացումներ լցվեցին իմ հոգին, որ ես հիմա չեմ կարող եմ բացատրել…

Այդ բաները միայն կարող ես զգալ հոգուտ մեջ: Չորս օր լեռների կողմեն և պատմության կողմեն… մեր Հայոց պատմության կողմեն: Ի~նչ հետաքրքիր և ուժեղ է մեր պատմությունը, այնպես չէ՞:

Երբ Ղարաբաղ գացի, սկսեցի մտածել ինչ հետաքրքիր է սփյուռքահայ մը լինել, որովհետև ունենք 2 ազգություններ, և կ’ըրնանք սեր զգալ 2 տարբեր երկիրներու և մշակույթներու հանդեպ: Ինչքան հուզիչ է որ ես մեծացած եմ ամբողջ կյանքըս Արգենտինային մեջ, բայց միշտ հայ մշակույթին մոտիկ, և հիմա այստեղ եմ` Հայասատանում:

Եվ երբ Ղարաբաղ գացի, այդ զգացմունքը ավելի մեծացավ:

Քանի~ պատմություններ կը պահեն այդ մեծ լեռները…Ի~նչ լավ է գիտնալ և հասկանալ որ, դժվարություններից և պատերազմներից հետո, մեր մշակույթը և մեր հայրենիքը կը շարունակե ուժեղ ըլլալ: Եվ ամեն բան հայ ժողովուրդը ըրավ, այն ժողովուրդը որ երբեք չը հանձնվի… ”EL PUEBLO UNIDO JAMAS SERA VENCIDO’’.

Ի՞նչ կարող եմ ըսել Շուշիին մասին: Շատ բաներ և հիշատակներ, որ միշտ իմ հիշողության և իմ սրտիս մեջ պիտի մնան:

Շնորհակալություն Սարոյին, որ ինձի վարակեց իր մեծ հայրենասիրությամբ, իր մտքերով և իր իդեալներ:

Եվ շնորհակալություն Աշոտին`արևի և լեռների սիրահար, որ կրցավ փոխանցել ինձ իր Ղարաբաղի երկրի սերը: Իրեն հետ եղանք գեղցեցիկ Շուշիում, մի քիչ Ստեփանակերտում և նաև գացինք Ամարաս, որ իսպաներեն կը նշանակե “կը սիրես”… ի~նչ սիրուն անուն, չէ՞:

Ամարաս… իր եկեղեցին և դպրոցին փլատակները… այդ դպրոցը, որ եղավ առաջին դպրոցը որտեղ ուսուսանվեց Մեսրոպ Մաշտոցի այբուբենը: Ի~նչ կարևոր է որ կարողանանք պահել մեր լեզուն, մեր այբուբենը, մեր կրոնը և մեր հայկական մշակույթը:

Վերջապես, շատ ուրախ եմ… Ղարաբաղ, Շուշի, բոլոր մարդիկ որոնց հետ ծանոթացա, լեռները և այդ ուժեղ լռությունը, ինծի ըրին հիշեցում, մեկ անգամ ավելի, որ ես, Ալին Դեմիրճյան, հայ եմ… և հիմա իմ արյունը, որ երկաներուս մեջ կը ճամփորդե, ավելի կենդանի է քան երբևէ:

Արցախը պիտի մնա միշտ իմ հիշողության, իմ հոգիին և իմ մաշկին մեջ: Եվ վստահ եմ որ օր մը պիտի վերադառնամ: